اینکه از شنبه تا چهارشنبه سرم مثل کنار ضریح امام رضا (ع) شلوغه و پنجشنبه و جمعه هم شوهرم میاد و بازم سرم شلوغه احتمالا تدبیریه که خدا اندیشیده برای این روزهام. مگر نه حالم طوریه که هر لحظه تنها باشم غصه از بند بند وجودم می‌زنه بالا و ممکنه چشم هام اشکی بشه.
خیلی کم طاقت شدم، زود خسته میشم، زود بهم میریزم، انقدر نازک نارنجی شدم که نمیرم طرف بابام که مبادا یه چیزی بهم بگه که ذره ای طعنه توش باشه که من بهم بر بخوره و گریه کنم، مامانم وقتی از برنامه هامون برای زندگی آینده میپرسه، از خونه، از تاریخ رفتن، از هر چی، گریه م میگیره و میگم مامان تو رو خدا نپرس.
خیلی عجیب شدم . نه؟ عمیقا کلافه م. این وضعیت بلاتکلیفی که دارم اذیتم میکنه. انگار تحمل کردن دوری ها توی این نه ماه تو دلم جمع شده باشه، مثل یه جنین بزرگ شده باشه و حالا وقت زایمانش باشه همه تحمل هام، همه سختیایی که کشیدم، همه حرفایی که شنیدم، درد همه روزایی که دلم میخواست باشه و نبود، همه ی همه ی همه ش، داره با هم جلوی چشمم مجسم میشه.
به خودم وعده ی زمستون داده بودم. می‌گفتم میرم دیگه تموم میشه طاقت بیار امتحانا که تموم شه میریم زیر یه سقف حالا دارم فکر میکنم به اینکه یعنی من سفره هفت سینم رو تو خونه خودم میندارم؟ اصلا هفت سین هیچی. سفره افطاریم رو تو خونه خودمون میچینیم؟ یا دوباره شبیه ماه رمضون امسال دیدارهامون باید کمتر از بیست و چهار ساعت بشه و اذان ظهر نشده برگرده؟
به اینا که فکر میکنم به کش اومدن این وضعیت به اینکه بازم باید صبر کنم به اینکه دلتنگی نمیخواد دست از سرم برداره، به اینکه نه دیگه بابا بعد از ازدواج تو خونه قربون صدقه م میره، انگار یه دیوار کشیدن بینمون، نه میم هست کنارم، ازین تنهایی، از اینکه متاهلم ولی نیستم، ازینکه آویزون موندم، از اینکه زندگیم چند تیکه شده از همه چی عمیقا خسته و بدحالم.
فکر کنم خدا سرمو شلوغ کرده که نتونم به این چیزا فکر کنم مگر نه پیرتر از چیزی میشم که تو این چند روز شدم.
نوشتم که یادم بمونه. شاید چند ماه که تو خونه زندگی خودم بودم دلم برا خونه بابا و راحتی هاش تنگ شه. ولی الان فقط میدونم که دیگه خیلی خسته م. خیلی. خداجونم پس کی تموم میشه این اوضاع نا به سامون؟
درباره این سایت